Lífið er það sem við gerum við það

Ég er eflaust latasti bloggar í heimi En nú er þorrablót Bakkfirðinga búið.  Blótið var virkilega skemmtilegt.  Skemmtiatriðin góð og allir sáttir held ég.  Maturinn náttúrulega frábær.  Og ballið stórgott.  Þetta heppnaðist mjög vel.  Nokkuð var um leynigesti, Eyrún og Óskar komu óvænt sem og Freydísarsynir.. Eins og venjulega er börnunum hrúgað saman hér og þar.  Þannig að hægt er að segja að þau halda sitt litla þorrablót.......Ég hef nú aldrei náð eins mörgum blótum og í ár.  Ég fór á blót á Vopnafirði, Þórshöfn, Raufarhöfn og Bakkafirði....

Við mæðgur fórum til Reykjavíkur um síðustu helgi.  Þetta var nokkurs konar menningarferð.  Erna fór í leikhús með ömmu sinni sá bæði Gosa og Skilaboðaskjóðuna.  En ég og pabbi skelltum okkur á Þursaflokkinn..  Það var náttúrulega bara gaman.  En ég hefði nú samt kosið að þeir væru bara einir á sviði.   Ég komst nú ekki yfir allt sem ég ætlaði að gera en geri þá bara meira um páskana.  En Fanney vinkona er að ferma svo ég fer náttúrulega suður í fermingu. 

Ég er eins og flestir vita sögusjúk...Elska góðar sögur.  Ég ætla að setja inn eina sem ég tel alveg frábæra.  Man nú ekki hvort ég var búin að koma með hana en það verður þá bara að hafa það..

Hér kemur sagan..

Sagan segir frá ungum manni sem leitar hjálpar hjá vitrum manni.  Ungi maðurinn leitar til þess vitra og segir ég leita til þín meistari af því að mér finnst svo lítið til mín koma að mig langar ekki til að gera neitt.  Mér er sagt að það séu engin not í mér ég sé klaufskur og frekar vitlaus.  Hvernig get ég bætt mig?  Hvað get ég gert til að verða metin að verðleikum?  Meistarinn sagði en hvað þetta er leiðinlegt.  En ég get ekki hjálpað þér núna fyrst verð ég að leysa mitt eigið vandamál.   En ef þú vildir hjálpa mér að leysa mitt vandamál getum við svo reynt að leysa þitt á eftir.  Með ánægju sagði ungi maðurinn stamandi en fannst enn sem hann væri ekki metinn að verðleikum og vandamálum hans skotið á frest.  Meistarinn tók svo hring af hendi sér og sagði farðu með hann á markaðinn og seldu hann.  Þú mátt alls ekki fá minna en einn gullpening fyrir hann.  Ungi maðurinn hélt af stað.  Um leið og hann kom á markaðinn fór hann að reyna að selja peninginn. Ýmsir sýndu áhuga en um leið og ungi maðurinn nefndi gullpeninginn, fóru sumir að hlægja, aðrir gengu burt.  Einhver bauð honum silfurpening.  En þrátt fyrir að hundruði manna væru á markaðnum vildi enginn kaupa hringinn á uppsettu verði.  Ungi maðurinn snéri því til baka dapur í  bragði.  Þegar hann hitti meistarann sagði hann mér þykir það leitt en það er ekki mögulegt að fá það verð sem þú baðst um.  Ég hefði kannski getað fengið tvo eða þrjá silfurpeninga en ég efast um að ég geti blekkt nokkurn í sambandi við raunvirði hringsins.  Það sem þú segir vinur er mjög mikilvægt.  Við verðum fyrst að vita hvert raunvirði hringsins er.  Farðu til gullsmiðsins og segðu honum að þig langi til að selja hringinn og spurðu hvað hann gæfi fyrir hann.  En hversu mikið sem hann býður þér skaltu ekki selja hann.  Ungi maðurinn fór og hitti gullsmiðinn.   Gullsmiðurinn viktaði, skoðaði hringinn í stækkunargleri og sagði síðan við drenginn.  Segðu honum að vilji hann selja hringinn núna strax get ég aðeins borgað 58 gullpeninga en ef hann geti beðið lengur get ég trúlega selt hann á 70 gullpeninga.  Ungi maðurinn hljóp spenntur heim til meistarans  og sagði honum hvað gerst hafði.    Meistarinn sagði þá:  Þú ert eins og þessi hringur, dýrmætur og einstakur gimsteinn.  Og sem slíkur getur þú aðeins verið metinn af sönnum sérfræðingi.  Af hverju ferðu í gegnum lífið í þeirri trú að hver sem er geti metið raunvirði þitt?

Þessi saga er stórgóð....

Nú er úti veður vont.  Mér finnst nú alltaf pínulítið notalegt að liggja undir sæng í brjáluðu veðri.  Það er eitthvað svo notalegt við það að hlusta á vindinn.  Ég bjó í Sörlaskjólinu í risi og þar var yndislegt að liggja í vondum veðrum.  Þegar veðrið er vont og maður liggur undir sæng í risinu á gömlu timburhúsi skapast alveg einsstök stemming.  Húsið færist til í verstu hviðunum og það brakar og brestur í öllu.  Bernskuheimili mitt var yndislegt.  Amma og afi á neðri hæðinni og ég með foreldrum mínum á efri hæðinni.  Þetta hús er svo stór partur af mér að enn í dag fer ég og kíki á það þegar ég er í Reykjavík.  Stundum keyri ég bara framhjá en oftar en ekki fer ég í gönguferð í fjörunni.  Rifja upp gamala tíma.  Þetta hús kom á sölu þegar ég var ólétt.  Ég hafði nú ekki efni á stærtókorti þá, hvað þá að kaupa heilt hús.  Þannig að ég sat með fasteignablaðið í fanginu og grenjaði eins og bjáni.  Sjálfsagt hafa hormónarnir spilað inn í .  En ég vil eignast þetta hús.  Erna mín á nú ekkert bernskuheimili sem hún á eftir að tengjast.  Við mæðgur höfum nú flutt dálítið oft.   En ég er nú meiri dramadrottning en hún.   

Enn talar fólk um þann skelfilega tíma sem ég fór í starfskynningu á Dýraspítalann í Víðidal.  Ég hafði fram að því ætlað að verða dýralæknir.  En þarna varð ég að játa mig sigraða.  Ég hringdi í alla sem ég mögulega kannaðist við til að reyna að koma út dýrum.  Ég grenjaði eins og argasta óhemja í hvert sinn sem dýr var svæft.   En ég gæti nú alveg hugsað mér að vera bóndi sem þarf ekki að vera heima frá réttum og fram yfir slátrun.  Því ef ég væri heima þá færi ekki eitt einasta dýr í sláturhúsið.   Kindurnar yrðu bara ellidauðar.  Og við ætum sojakjöt 

Ég ætlaði nú alltaf að eiga fullt af börnum og dýrum.  Ég á eitt barn og tvö dýr.  Þetta gengur nú ekki neitt sérlega hratt.  En ósköp er nú gaman að fylgjast með þessum dýrum mínum.  Hundurinn kom nú fyrstur.  Var búinn að vera hér í hálft ár þegar kötturinn kom.  Samt er það kötturinn sem ræður. Hundurinn er undarlegur.  Hann á kodda.  Koddinn er notaður sem risa snuð.  Hann þæfir koddann með framloppunum og sýgur hann svo þar til hann er við það að kafna.    Ekki var hann nú tekinn snemma frá móður sinni þannig að ekkert skýrir þessa undarlegu hegðun hundsins.  Þessi hundur opnar dyr, skúffur og ísskápa.  Hann náði sér í lærisneiðar í frystinn um daginn.  Var nú samt góður og gaf kettinum rækjupoka.  Það verður nú að segjast eins og er að það er dýrt að eiga hund með þennan eiginleika.

Við mæðgur vorum ekki tvær um jólin mamma og pabbi komu til okkar og voru hjá okkur í viku.  Þetta voru virkilega góð jól.  Við fengum hinn langþráða humar.   En skottan gat nú lítið borðað þar sem spennan yfir pökkunum var mikil.  Samt dáðist ég að henni þegar  pakkarnir voru að raðast undir tréð.  Hún kíkti ekki í einn einasta, hún reyndi ekki einu sinni að njósna um pakkana sem voru inn í herbergi.  Hún er nú frekar ólík móður sinni.  Ég var sú pakkasjúkasta af öllu.  Ég kíkti í pakka og pinkla eins og ég gat.  Var meira að segja orðin nokkuð góður leikari því auðvita þurfti maður að verða hissa þegar maður tók utan af pökkunum.(sem maður var löngu búinn að kanna innihald í) ..

Við fengum góðar gjafir.  Ég fékk eina bók og fullt af dóti í baðið.  Greinilegt að vinir mínir þekkja mig.  Ég fékk svo eitt stykki uppþvottavél frá mömmu og pabba.  Ég er virkilega ánægð með það.  Ég held nefnilega að það leiðinlegasta sem ég geri sé að vaska upp.   Hvernig er hægt að hafa gaman af því???  En aldrei aftur þarf ég að vaska upp

Á jóladag fórum við í glæsilega veislu hjá Distu og Marinó...Matur og kökur og fínerí.  Þetta var fjölmennt boð. Allt fullt af börnum, fullorðnum og hundum.  Bara eins og best verður á kosið...  Mamma og pabbi fóru svo 28.  des heim aftur og svo kom Óli í dag og náði í stelpuna.  Þannig að yfir áramótin verðum við þrjú í kotinu.  Ég , Sigfús og Karítas (kári)...Þetta verða eflaust svipuð áramót og í fyrra.  Róleg og góð.

Dagurinn í dag er glænýtt ævintýr....

Veðrið gott eða þannig.  Við fórum nú samt út í gær, mæðgur.  Skelltum okkur í sleðaferð.  Ég er orðin gömul.  Ég var alveg búin eftir að draga barnið einn hring.  En við fórum svo í mat til Klöru og co.  Voðalega er nú gott að eiga svona fólk eins og þau.  Þó svo að tæknilega eigi ég ekkert í þeim.  En svona er nú gott að geta valið sér vini.  Við fórum svo í gönguferð með Sigfús og skelltum svo einni gamalli í tækið.  Myndin , Jón Oddur og Jón Bjarni er bara skemmtileg.  En Nonni kíkti svo í heimsókn.  Það er nú alveg makalaust hver mikið við getum talað.  Við höfum sama lasna húmorinn.   En án gríns þá er lítið annað hægt en að gera grín að aðstæðum.  Staðurinn er að tæmast.  Við vorum að telja í gær og síðustu 7 ár hafa horfið héðan 7 stórar fjölskyldur.  Það er mikið miðað við 100 manna stað.   En hér er best að vera.  Þetta er góður staður og hér líður mér vel.  En samt er þetta orðið erfitt.  Hér er svo óskaplega lítið af fólki.  

Minn draumur er að búa úti í sveit.  Vera með eitthvað af dýrum og svo með ferðaþjónustu.  Eiga stórt hús sem snýr út að sjó.  Helst svona bjálkahús.  Í kringum húsið eru stórar svalir. 

Dagurinn fór nú að mestu í leti.  Reyndar málaði Erna  húsgögnin í herberginu sínu.  Það varð bara úr því hin þokkalegasta útkoma.  Fékk lánaðan pensil og skellti dagblöðum á gólfið.  Ekki var nú samt laust við að gólfið væri hvítt líka. Við bökuðum svo köku og kúrðum.  Jóhanna Kristín bauð okkur í kökuveislu.  Þannig að við fengum tvær kökur þann daginn.  En eitthvað reiddist afkvæmið við mig.  Þar sem ég nennti ekki út að leika strunsaði sú stutta til plat-ömmu sinnar og klagaði.  Þar fékk hún eins og venjulega mikinn stuðning við þetta vandamál sitt.  Sem er náttúrulega bara frábært.  Hún er heppin að hafa fengið þetta fólk.  Þá erum við ekki eins einar.  Því hér eru ekki amma og afi og ekki pabbi hennar.  En við fengum Klöru og Hafliða í staðinn og erum heppnar.

Dagurinn í gær var rólegur og góður.  Rogaðist með nokkra poka af þvotti til Klöru.  Þar sem þvottavélin mín tók upp á því að losa sig við hurðina.   En þegar ég kjagaði með pokana fór ég að hugsa um þvottavélalausu árin.  Þegar við bjuggum í kjallara sem samanstóð af tveimur herbergjum og sturtuaðstöðu í þvottahúsinu.  Þegar við áttum Skodann (þá var Skodi ekki flottur), þegar við borðuðum kjötfars á brauði stundum kallaðar franskar nátthúfur eða rónasteik.  Þegar við fórum í Bónus og keyptum bara það sem var á tilboði.  Ég fékk svo þvottvél gefins sem var samsett úr hinum og þessum vélum.  Hefði eflaust fengið nafnið aegsimenspilc eða eitthvað.  Svona svipað og í laginum  með Johnny Cash þar sem gaurinn bjó til bílinn úr öllum varahlutunum.  Þetta voru erfið ár en samt þau skemmtilegustu.  Ég hef nú búið á skrítnum stöðum,  Kvennaheimilinu á Hallveigarstöðum, flugvallarskýlinu á Bakkafirði, Skúrunum (gömul verbúð), tveimur litlum húsum, það heillar mig mest.   Ég hef alltaf elskað lítil bárujárnshús og næst á eftir þeim þá langar mig í kastala.   Svona kastala með þykkum og grófum veggjum.  Kastala sem stendur við vatn.   En það er nú lítið af þeim hér.  

     Í dag verður nú eitthvað meira um að vera.  Við förum í afmæli hjá Ingimar Darra og í matarboð hjá Klöru.  Svo er það náttúrulega Næturvaktin í kvöld.   Eins leiðinleg og mér fannst hún fyrst finnst mér hún frábær í dag.  Ég er reyndar að verða sjónvarpsfíkill.  Flakka á milli stöðva til að ná sem felstu.  Þetta er ömurlegt en ég ætla að fara í breytingar núna.  Ég er að hugsa um að taka jólaföndrið snemma.  Föndra bara jólakortin núna í nóv og skrifa á þau.  Í fyrra skrifaði ég síðasta jólakortið á Aðfangadag.  En nú stendur þetta allt til bóta.    Ég er búin að kaupa nokkuð margar jólagjafir og er bara frekar ánægð með mig.   Ég er samt erfið með það að ég gef alltaf gjafirnar sem ég versla til jólanna fyrir jólin.  En er nú samt að reyna að hætta.  

Jólin eru yndislegur tími.  En síðustu ár hef ég verið að hlaupa og kaupa jólin á Þorlák eða á aðfangadag.  Þetta skipulagsleysi gerir það að verkum að ég næ ekki að njóta daganna fyrir jólin.  Nú skal verða breyting á.